Rozdział XXI

Chłopak wszedł do pokoju i widząc pakującą się dziewczynę, usiadł na łóżku, przyglądając się jej.

-Co robisz?
Sięgnęła do szafy, wyjmując z niej kilka bluzek.
-Jutro wyjeżdżamy.. - Przypomniała Lucy. - Najwyższa pora zacząć się pakować.
-Ah.. No tak. - Westchnął cicho, podniósł się z miejsca. - Będziemy mieli cały tydzień dla siebie. - Powiedział jej do ucha, przytulając ją od tyłu do siebie.
Zmarszczyła lekko brwi, przewieszając sobie koszulki na ramieniu.
-Tydzień?
-Tak. Później wyjeżdżamy. - Wyjaśnił, opierając głowę o jej ramie. 
- Mówiłem Ci ostatnio.. - Dodał i cmoknął ją lekko w szyje. - Lecimy do Nowego Jorku. Wywiad i podpisywanie płyt. - Sprostował.
-I za ile wrócicie? - Dopytywała już tęskniąc za nim, chodź był teraz tak blisko niej.
-Miesiąc. - Skrzywił się, dłońmi oplatając ją.
-Co?! - Spytała myśląc, że się przesłyszała. - Miesiąc?! Wywiad i podpisanie płyt zajmie Wam miesiąc?!
-Tak, bo później jedziemy do Los Angeles i jeszcze do Hollywood, gdzie zagramy koncert charytatywny.
Westchnęła cicho, odrywając się od niego. Złożyła ubrania i włożyła je do szafy.
-Czyli miesiąc bez siebie. - Rzuciła się na łóżko. - I tak w tygodniu nie będę miała zbytnio czasu. - Oznajmiła, sięgając po telefon. - Nauka i praca…
-Czyli przebiorę się i będę udawał nauczyciela muzyki, który planuje opić sobie nową wiolonczele. - Zaśmiał się cicho, kładąc się koło niej.
-Wiolonczele? - spytała ze śmiechem.


Elizabeth weszła po cichu do pokoju, myśląc, że blondynek smacznie jeszcze sobie chrapie.
-Gdzie byłaś całą noc? - Spytał, śledząc każdy jej krok.
Odwróciła się szybko w jego stronę, i przełknęła głośno ślinę, obmyślając, co mu powiedzieć, aby nie jej nie przyłapał, że kłamie.
-Spałam na automacie. - Zaśmiała się nerwowo. - Wiesz, jakie wibracje?! - Uśmiechnęła się do niego szeroko, znacząco poruszając brwiami.
-Wibracje to ty miałaś, ale nie na pralce. - Powiedział, dalej tym samym lodowatym tonem głosu.
Zmarszczyła lekko brwi, przyglądając się mu, chcąc, aby powiedział jej, co ma na myśli. Siedział na łóżku, i przyglądał się jej.
-Nie używałam wibratora, który mi dałeś. - Zaśmiała się, siadając na fotelu. Spojrzała na niego, a widząc jego minę, miała ochotę się zabić, a jej śmiech od razu ucichł.
-Nie wiem, czy używałaś wibratora z Liam'em. - Warknął.
-C-co? - Spytała, całkowicie zdziwiona tym, co powiedział.
Zaśmiał się kpiąco i powiedział:
-To, co słyszałaś. Czekałem na Ciebie - zaczął - i zachciało mi się jeść, dochodziło już do pierwszej nad ranem. Więc poszedłem sobie coś zrobić do jedzenia, kiedy wracałem z kuchni, usłyszałem jak ktoś wychodzi z łazienki. - Opowiadał. - Pomyślałem, że to może Louis i Harry, chciałem, aby w końcu powiedzieli mi prawdę. - Oznajmił nieco ciszej. - Ale to byłaś ty z Liam'em. Całowaliście się, obmacywaliście... - Mówił to z obrzydzeniem. - Wystarczyło mi powiedzieć Elizabeth. - Zeskoczył z łóżka i rzucił jej smutne spojrzenie, pełne żalu. - Myślałem, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką. - Mruknął, a jego nos stawał się coraz bardziej czerwony, od wstrzymywania płaczu.Dziewczyna skarciła się w duchu i na widok chłopaka, jej również zachciało się płakać.
-Niall... - Mruknęła, podnosząc się z fotela. - Jestem twoją przyjaciółką.
-To, czemu mi nie powiedziałaś?!
-Bo... tak wyszło. - Zająkała się.
-Tak wyszło... - Przedrzeźniał ją.
-Możesz od razu powiedzieć, że nie chciałaś mnie dołować, abym nie wyszedł na całkowitego durnia, że się w tobie podkochuje! - Warknął zły, opierając się o półkę.
-Podkochujesz się we mnie? - Spytała go cicho, podchodząc do niego.
-No i co z tego. - Powiedział z rezygnacją w głosie. - I tak masz mnie głęboko. Nawet nie chciałaś powiedzieć mi, że ty i Liam jesteście razem. Nawet on nie chciał mi powiedzieć. Wszyscy macie mnie w dupie. Louis i Harry też. Kolejni, którzy ukrywają swoją miłość
-Przestań. - Westchnęła cicho. - Wiesz, że tak nie jest. Jesteś moim malutkim Niall’em. - Uśmiechnęła się i przytuliła się do niego. - Mój synuś.
-Elizabeth..
-Niall... - Powiedziała takim samym sposobem, co on.-Nie chciałem być takim Niall’em. - Tłumaczył i usiadł na krańcu łóżka.-Życia się nie wybiera. - Oznajmiła, siadając koło niego. - Ja się cieszę, że spotkałam takiego Niallerka i on został moim synkiem, już przed moimi narodzinami. - Zaśmiała się cicho, co na twarzy chłopaka wywołało uśmiech.Położyła głowę na jego ramieniu i przytuliła się do niego.-Kocham Cię wiesz? Tak jak przyjaciela i synka. - Uśmiechnęła się do niego.-Wiem. Ja Cię też kocham. Jak przyjaciółkę i mamusie. - Zaśmiał się cicho, przytulając ją do siebie.
-Londyn! – Krzyknął Louis, wsiadający do samochodu, który odwiezie grupę przyjaciół na lotnisko.-Szkoła... – Powiedziała znudzona Lucy. – Nie chcę do niej iść.-Księgarnia! – Krzyknęła Ellie uśmiechając się szeroko, a widząc na sobie dziwne spojrzenia reszty wzruszyła ramionami. – No, co...? Pewnie była dostawa książek, trzeba sobie jakąś kupić.Liam uśmiechnął się i nachylił się nad uchem swojej dziewczyny i powiedział do niej:-Jeszcze musisz przeczytać mi poprzednią.
Zaśmiała się cicho, machając przecząco głową.-Tam są treści zabronione dla Liam’a, bo mu stanie. – Powiedziała, po czym się zaśmiała. – Ale by mi się podobało. – Potarła dłonie.

_________________________________________________________

Niedługo już tu nie będę pisać. Jak widzicie, jest nowa aplikacja 'aktualności'. Będę tam pisała, kiedy pojawi się nowy rozdział, czy cokolwiek.
Tak. Blog odwieszony. Teraz wszystko powinno iść mi z górki. Powiedziałam to już bardzo dużo osobom, więc powiem i Wam. Czy będzie III część opowiadania? Tak, jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli pojawi się ona.
Przyznam rozdział jest dość krótki, ale zrozumcie, napisałam tutaj takie rzeczy, które były najważniejsze. 
I teraz możecie zaglądać do komentarzy, bo na te ciekawe mam zamiar odpowiadać.

Całuję, kocham.. Ninja.