Rozdział XIII

15 stycznia, następnego roku


Ciche stukanie kostkami do drzwi, które słychać było w całkowitej ciszy, która panowała w mieszkaniu. Elizabeth podniosła się niechętnie z dywanu, który rozesłany był kartami do gry, oraz zdjęciami przyjaciółki, której nie widziała od trzech lat. Tak, może  i Ellie była dzieckiem w wieku czternastu – piętnastu lat, ale kochała Annabell. Nie tylko ona, Lucy również. Annabell była wspaniałą osobą, z zapałem do nauki, pomaganiem ludziom, gromem przyjaciół i nigdy nie robiła nic, co było nielegalne. Najgorsze było to, że była małą kruchą dziewczynką, w wieku piętnastu lat.. A ten tam na górze zabrał jej życie jednym kiwnięciem palca.
Delikatnie nacisnęła na klamkę drzwi i widząc przed sobą kolejną wspaniałą osobę, z jej oczu wypłynęły kolejne łzy. Wtuliła się mocno w przyjaciela, na co on otulił ją swoimi ramionami.
-Co się stało? – spytał Liam, zaniepokojony jej płaczem. Odgarnął jej włosy z czoła, dalej mając ją w objęciach.
-Nic.. – mruknęła, cicho szlochając. – Tak wspominałam sobie stare dobre czasy – uśmiechnęła się lekko, odstępując od niego o krok. – Dziękuję, że przyszedłeś.. – objęła się ramionami i potarła je, jakby było jej zimno. – Miałam taką wielką ochotę, aby się do kogoś przytulić. Dziękuję. – gestem dłoni zaprosiła go do mieszkania, po czym zamknęła drzwi. – Zdejmij kurtkę. – poprosiła go, dalej zachrypniętym głosem od płaczu. – Niedawno rozpaliłam w kominku..
Kucnęła nad dywanem i zaczęła zbierać wszystkie zdjęcia, które stanowiły jedynie pamiątkę. Musnęła kciukiem opakowanie od talii kart i przetarła nadal mokre policzki, ostrożnie tak i je odłożyła do drewnianej skrzyneczki i postawiła ją na komodę, koło innych. Skrzyneczki pozorami nie różniły się od siebie niczym, ale równie dla Lucy, jak i Elizabeth to była najcenniejsza.
-Na pewno wszystko ok? – dopytywał opiekuńczo blondyn, dłoń kładąc na jej ramieniu.
-Tak, Liam. – uśmiechnęła się do niego po raz kolejny, delikatnie dotykając jego dłoni. – Chcesz herbaty? A może mój Liam chce czekolady?
-Czekolady. – na jego twarzy również pojawił się uśmiech.
Już kilka minut później siedzieli razem przy kominku, ich fotele były tak blisko siebie, aby osiemnastolatka mogła położyć głowę na ramieniu chłopaka.
-Annabell była cudownym człowiekiem – zaczęła wpatrywać się w ogień - na pewno by Cię polubiła. – zaśmiała się cicho. – Kiedyś poprosiłam ją, że jak już odejdzie, aby opiekowała się mną, bo z moim szczęściem pewnie umrę pod samochodem. – znowu cicho się zaśmiała. – I abym wpadła na takiego chłopaka, z którym będę szczęśliwa. Będzie mnie dobrze traktował, będzie miły.. przystojny. I ona cały czas nade mną czuwa, Liam. – szepnęła ze łzami w oczach, napiła się czekolady i mruknęła: - Była tak niesamowita jak ty..


Każdy człowiek będący w tym pomieszczeniu, to napakowany mężczyzna, w podkoszulku, a krople potu spływały po jego seksownym ciele. Jedyna Lucy była tutaj dziewczyną. Pokazywała Mattowi, wszystkie szczegóły dotyczące tego jak ma wyglądać autko. Wszystko w nim musi być idealne.
-Czyli czarna strzała na dachu, tak? A reszta samochodu czerwona? – spytał Tom, kolega, Matt’a, aby się upewnić.
-Tak. – oznajmiła brunetka, z szerokim uśmiechem.
Tom wypisał coś na kartce i przypiął ją na tablice.
-Na weekend wszystko będzie gotowe. – z założonymi rękoma na biodrach, obdarzył znajomych uśmiechem.
-Dzięki Stary. – Matthew przybił piątkę z przyjacielem. – Jak będzie wszystko zrobione, daj znać. Cześć. – pożegnał się razem z Lucy, po czym wyszli z warsztatu.
Zimny wiatr owinął ich całe ciała, aż dziewczyna za trzęsła się.
-Piwo? Czy drink? A może whisky? – zaproponował brunet.
-Chyba muszę wracać… - wyjaśniła, z przepraszającym uśmiechem.
-Nie daj się namawiać… Pojedziemy do baru, albo do mnie. – otworzył jej drzwi do samochodu, poczekał, aż weszła.
-Nie mogę, umówiłam się z Elizabeth na.. – zerknęła na wyświetlacz telefonu, aby zobaczyć, która jest godzina – wpół do szóstej. – wymusiła uśmiech. Niezbyt umiała kłamać, ale najwidoczniej tym razem udało jej się.
-No dobrze, ale następnym razem musimy zjeść razem, chociaż ciastko. – odpalił samochód i ruszył spod warsztatu.
Jechali większą część drogi w ciszy. Lucy jak najszybciej chciała wyjść z tego samochodu, ale chłopak znowu zaczął rozmowę.
-Co robisz w ferie?
-Wyjeżdżam.. – wyjaśniła z uśmiechem. – Kolega organizuje wycieczkę.
-Któryś z tych gwiazdek? – zaśmiał się cicho. – Afryka, a może Azja?
Spojrzała na niego i słysząc ten przelewający się sarkazm w słowach, wypowiedzianych przez niego, miała wielką ochotę go udusić… Spojrzał na nią, więc wymusiła uśmiech.
-Dalej jesteś z tym Zayn’em? – zadał kolejne pytanie. W jego głosie nie było słychać jakby się cieszył, tylko kpinę z niej i jej chłopaka.
-Jestem. Wyjeżdża często w sprawach służbowych, ale mnie kocha i daje oznaki życia, w odróżnieniu do innych. – powiedziała twardo. – Super dżentelmen, który bez słowa zostawia dziewczynę, wyjeżdża i dopiero po roku lata koło niej jak uporczywa mucha.
-Wyjechałem, bo dostałem tutaj pracę. – wyjaśnił, tempo patrząc w jezdnię.
-A głupia dziewczyna, po tym wszystkim, co jej zrobił zaprosiła go na urodziny „gwiazdki”, odzywa się do niego i wszystko puściła w niepamięć. – tłumaczyła wyraźnie zła.
Chłopak zatrzymał się pod kamienicą, w której mieszka jego była dziewczyna, nawet nie spoglądając na nią.
-Cześć. – pożegnał się krótko.
Zaśmiała się kpiąco.
-Dupek. – wyszła z auta i trzasnęła drzwiami, patrząc jak odjeżdża. – Chuj.. Cholerny, pieprzony chuj.
Westchnęła głośno i ruszyła wzdłuż chodnika, naciągając na siebie jeszcze bardziej kurtkę, aby chłodny wiatr nie przedarł się do jej skóry.
Nie wspominała o tym często, prawie w ogóle. To było prawie rok temu, a ona nigdy nie lubiła wracać do przeszłości, która nadal bolała. Ostatnio nie miała miłych spotkań ze swoim chłopakiem – Zayn’em. Był zazdrosny, chodź zaprzeczał temu, a spotkała się tylko ze starym przyjacielem – niepotrzebnie to robiła. Sama dałaby radę znaleźć wymarzony samochód dla Ellie, a jeśli nie, to Malik pomógłby jej.
Zapukała lekko do drzwi, cała zamarznięta od tego zimna. Po chwili Mulat otworzył, a ona uśmiechnęła się lekko. Ubrany w luźne siwe dresy, z opiętą bluzką tego samego kolory, kilku dniowym zarostem i rozczochranymi włosami.
-Hej. – mruknęła cicho, a z jej ust wydobyła się para.
-Cześć. – powiedział i zaprosił ją do środka. Objął ją lekko ramieniem, aby było jej cieplej. – Mocno Ci zimno? – spytał opiekuńczo, przytulając ją do siebie.
-Yhym.. – mruknęła, a on zarzucił na nią koc. Uśmiechnęła się do niego, dziękując mu za to.
Usiedli razem na kanapie, w pokoju panował półmrok, a na górze, w jego sypialni, cicho grała ulubiona muzyka chłopaka.
-Nadal jesteś zły? – wtuliła się w jego ramie, pytając cicho.
-Nie. – uśmiechnął się do niej i cmoknął ją w głowę. – Jesteś zbyt kochana, aby się na Ciebie gniewać. – zaśmiał się cicho, nakrywając jej nogi kocem.
-Ale czasami tak trzeba.
-Ale nie teraz. – powiedział cicho, kojącym, spokojnym głosem. – Mam jeszcze całe życie.. Może wtedy raz, dwa się na Ciebie pogniewam.


Po mieszkaniu kolejny raz roznosił się zapach świeczek waniliowych. Dziewczyna siedziała na krześle, przyglądając się chłopakowi.
-Nie chcesz zostać? – spytała, uśmiechając się do niego.- Jest ciemno, nie wiem czy Daddy Direction może iść o tej porze sam.
Zaśmiał się cicho, zdejmując z siebie kurtkę, którą przed chwilą założył. Odwiesił ją na wieszak i spojrzał na przyjaciółkę z uśmiechem, a w jego głowie, cały czas rozbrzmiewały słowa, w których twierdziła, że jest niesamowity.
-Zapomniałam.. – wstała z krzesła. – Moja mama powiedziała, że następnym razem jak będę wracać do domu, mam zabrać Cię ze sobą. – uśmiechnęła się szeroko i ruszyła w stronę swojego pokoju. – Mówiła też, że jesteś bardzo fajny, miły i że podobasz się jej. – zachichotała, zbierając nowo zakupione książki w księgarni, w której pracuje. – I powiem Ci, że to zaszczyt być lubianym przez moją mamę, jest bardzo wymagająca.
-Pojadę z tobą… - zaśmiał się, siadając na łóżku.  – Ale pod dwoma warunkami.
-Hm? – odwróciła się w jego stronę i oparła się o biurko.
-Poznasz moich rodziców i pojedziesz ze mną gdzieś. – na jego twarzy znajdował się niepewny uśmiech. Tak bardzo chciał, aby się zgodziła.
-Gdzie?
-Prawda nie pojedziemy, polecimy – poprawił się – Nie sami, bo z tymi głupkami, ale na pewno nie będzie aż tak źle. – tłumaczył. – To taka wycieczka na twoje urodziny.
-Gdzie? – spytała znowu, śmiejąc się cicho.
-Alpy..
-Chyba oszalałeś.. – usiadła po drugiej stronie łóżka, co on. – Alpy?! Pomyślałam najpierw o jakimś pokoju, gdzie będzie sztuczny śnieg, ale Alpy? – spytała, nie ukrywając szoku. – I to w dodatku na moje urodziny?
-Taak. – mruknął cicho. – I powiem, że biletów nie mogę zwrócić.
-Liam.. ale mogę zapłacić, chociaż za swój bilet, tak?
-Nie, to taki prezent na urodziny. – uśmiechnął się do niej lekko.
-Ale tak nie można! – zaśmiała się, rzucając się na łóżko. – Ja nie sprawiłam Ci, aż tak drogiego prezentu na urodziny.
-Zorganizowałaś mi imprezę urodzinową. – przypomniał jej. – A tu nie chodzi o pieniądze.
-Oh.. Liam. – zaśmiała się, przekręcając głowę, aby spojrzeć na niego. – Dobrze, pojadę do twoich rodziców i do Alp.. ale następnym razem, wystarczy mi tylko „sto lat!”.
Uśmiechnął się szeroko i gdyby nie to, że są tylko przyjaciółmi, pocałowałby ją.

_______________________________________________________

Piękny rozdział poświęcony pięknej dziewczynie - Darii. Pamiętaj jesteś silna i Ninja Cię kocha.

Pisałam ten rozdział z sercem i mam nadzieję, że to docenicie, a co najważniejsze, mam nadzieję, że Wam się podobał.  Jestem nieco smutna z powodu tak małej liczby komentarzy. Staram się, ale jak widać część ludzi tego nie dostrzega. 

Chciałam Wam jeszcze serdecznie podziękować, za to, że w ogóle jesteście! Zaglądacie cały czas na mój blog, przy czym odwiedziny cały czas rosną i przebiły już 2 tysiące!! Dziękuję!! 

Koniec mojej paplaniny, w końcu pewnie nikt z Was tego nie czyta.

Kocham Was, trzymajcie się w całości, Ninja.